Chalkboard: Home is where a cat is (1)

Ostatnie dni  kwietnia i początek maja nie wiele mi pozwalały na haftowanie ale godzinkę tu, godzinkę tam i urobiłam co nie co i oficjalnie pokazuję pierwszą odsłonę mojego kociego haftu zatytułowanego Home is where a cat is (w pl tłumaczeniu: Dom jest tam gdzie jest kot)

Na dzień dzisiejszy tyle mam "udziobane". Idzie mi jednak powoli bo na czarnym płótnie zawsze się wolniej haftuje.

To mój pierwszy projekt typu chalkboard czyli w stylu a la czarna tablica i kreda :) Dominuje tu oczywiście kolor biały w dużych ilościach ale jest on usiany drobnym confetti szarych odcieni. Są to dosłownie pojedyncze krzyżyki jasno szarego, średnio szarego i ciemnoszarego. Omijam je tymczasowo a potem wracam i wypełniam "dziury" szarymi nitkami.

Projekt wyszywam siedząc w oranżerii gdzie mam naturalne światło dzienne dosłownie z każdej strony. Oranżerie brytyjskie (conservatories) to świetny wynalazek pod wieloma względami, szkoda, że nie są tak popularne w PL jak tutaj) Jest to idealnie miejsce na długogodzinne dziubanie krzyżyków na czarnym tle. Zza dnia widzę kanwę idealnie, wieczorem korzystam z dwóch lamp - małej nad stołem, która podświetla mi projekt od tyłu i większej, która na długiej giętkiej nodze stoi i świeci na projekt zza mojej głowy :)

Płótno do tego projektu jest sporawe więc muszę podwijać jego brzegi podwójnie a nawet potrójnie i czasami trudno jest je ładnie ułożyć na średniej wielkość tamborku jaki posiadam ale ten rozmiar tamborka sprawdza mi się najlepiej bo przy dużym rozmiarze ramy ciężko sięgać igłą od tyłu. Co ja bym zrobiła bez tego tamborka na nóżce?! Tak bardzo jestem do niego przyzwyczajona, że nie umiem inaczej haftować. Dzięki stojakowi mam dwie wolne ręce do przeciągania nitek. Zdarza wam się haftować oburęcznie czy też haftujecie jedną ręką?

I na koniec, w takim post-cie jak ten, oczywiście musi być jakiś koci akcent - fotka mojego Kukińskiego, który jest moim wiernym towarzyszem podczas wieczornego robótkowania w pracowni. Cookie ma to w zwyczaju obwieścić swoje przybycie do pracowni głośnym "miau!" a następnie rozgląda się za jakimś wygodnym krzesłem, najlepiej tym wygrzanym przez człowieka aby wkręcić swój koci tyłeczek. Ostatecznie kończy się tym, że mu oddaję swoje i przesiadam się na te mniej wygodne ;-) Brzmi znajomo?  Tak? :P Czego to człowiek nie robi dla swoich zwierzaków :D

A on taki kocykowy chłopak jest... Jak mu odmówić?

Miłej niedzieli wszystkim i kreatywnego tygodnia :)

Dzięki wszystkim za pozostawione komentarze.